گرّ کنت وهدی دل که نادانین

گرّ کنت وهدی دل که نادانین

مهنتان زندے گیش کنت گرانین

دریگتین بیتکینَنت پَدا پیشی

وژدلین باریگ وشّ و شادانین

پاس کنت هنچو دل شپی پاسان

تو گوشے زانان تِبلی هَیوانین

بیا که بندپگان تیی زهیرانی

آتکگنت موسم سارت و ساچانین

ترانگان وشّین هلوتانی دنت

شنزگان نرمین هور شبستانین

چیر جَتنت تو چه کنڈی نوکاپان

کدّهان نوشان پُرّ و نیمانین

سر مچار سر گوْستنت سران ایشی

دپتری نکش اِش کت نمیر انین

جاهی که انسان اِنت نه انت پْریشتگ

چو وَ مردم هم باز انت شیتانین

چه کجا رهشونی بیارن که

سر بکنت ما را آپسری جوانین

جاهی مان جنت بات بهشتیے !

مومنین مردی اَت مسلمانین

من وتا دَور دات انگر و آسان

که په تودر بیَیت راهی آسانین

گهتر انت مرگ چه مُرتگین زندی

مَرگ نمیرانین ، زندی بیرانین

هاترا تییگا سر گوْزان سیتّان

تاوان تیی سیتّ اَنت پمّن تاوانین

چو که هاریا دیر سرین پُرشتگ

دَور نه بیت دارگ دْرک و میدانین

کولیگ په کْرامانی کپیپلّا

شنک پرا شهکّدا کما مْیانین

اَتک چو کَوشیاکشّان کشّانا

شُت چو نودیا شنزان شنزانین

بُرت دلے سبر و تاکت و تاهیر

بمبهین دو ستیا دل و جانین

مرچی دیوانا مردمی گرْانین

کنڈزنوکیّن و پُل بروانین

وس کنان گو یاکین زبان للّ اِنت

گرْنچتگ گپّی زردا ارمانین

داتگین دردان بی دوائینان

ما کدی لوٹِت درد‍ی درمانین

توبهارانی ٹیٹلین آسک ئے

ما گنوکانی مُلکیوَ یرانین

یکّی چمّ اِنت و یکّی چمّے روک

مٹ نه انت درستین مردم مهمانین

چو وَ همرنگ اَنت هوشگگندیمے

دانی دانی انت بی دان بی دانین

جت گِروکیا دوشی گوریچّان

جز مان که کیت انت هاری توپّانین

روچی سد رندا گم تیی کاینت

پَمّنا نر شیری نُدْریشانین

گوش بدار گالان بی بهائینان

همبلین بیل و همدل همزانین

چه زرا کشّان درّ و مروارد

چو که کوّاسین مهتران کانین

آلمی بهمنتگ سید مرچی

چه تئی سسّایا سچکان سچکانین

تُهم تاوان انت سورگ و سِنگان

سند و هوشاپان هشک وبی کانین

چَرت وآدْرو کُت ڈگار،عابد

دُرگلُے اندوهان دو دنتانین

عابد آسکانی